علیرضا بیرانوند با فسخ قراردادش در یک‌قدمی جدایی از پرسپولیس قرار گرفت تا شایعه مذاکراتش با استقلال از سوی طرفین تایید شود. این مسئله از دیروز به سرتیتر تمام رسانه‌های ورزشی و حتی غیرورزشی تبدیل شد، تا جایی که تعدادی از هواداران پرسپولیس را به ساختمان باشگاه کشاند؛ آن‌هم در شرایطی که حال و روز بسیاری از آن‌ها نامساعد بود.
بخشی از این اتفاقِ عجیب اما به دلیل حرکات، رفتارها و حرف‌های بازیکنانی است که وقتی به تیمی می‌روند، از عشق و عاشقی سخن می‌گویند و به پیراهن باشگاه، تقدس می‌بخشند؛ در نتیجه هوادار ساده و عاشقی که تیمش را بدون محاسبات ریالی دوست دارد، تحت تاثیر قرار می‌گیرد.
بر هوادار فوتبال ما، هیچ حرجی نیست؛ اگرچه این نقطه مبهم سرجایش باقی است که چگونه در این اوضاع و احوال اقتصادی و رنج‌های بسیار، طرفدار باید غصه رفتن بیرانوند را بخورد! مگر بیرانوند چه بازیکن ناب و بی‌مانندی است که باید بابت رفتنش از پرسپولیس، خون گریست! پرسپولیس و استقلال در سال‌های گذشته، دروازه‌بانی تاریخ‌ساز به نام احمدرضا عابدزاده را میان خود رد و بدل کردند؛ عابدزاده اما از هر دو تیم رفت و فاجعه‌ای هم نشد. استقلال چندین دروازه‌بان پس از عابدزاده به فوتبال ایران معرفی کرد و پرسپولیس نیز همین مسیر را رفت…
چندی پیش در فضای متفاوت فوتبال دنیا، لیونل مسی از پاری سن‌ژرمن رفت؛ آن هم به تشویق تماشاگران این تیم که برای خداحافظی مسی، لحظه‌شماری می‌کردند. در سن‌ژرمن اما هیچ هواداری برای این اتفاق جان نداد، بلکه واقعیت را پذیرفت.
حقیقت این است که بیرانوند به هر کجا که دلش خواست می‌تواند برود؛ راه برای او باز است و جاده دراز! این فسخ قرارداد به قدری ساده و پیش‌پاافتاده است که قلب‌های نازنین هواداران حتی نباید برای لحظه‌ای از این فراغ غیرمنتظره، تیر بکشد. دنیای فوتبال بزرگ است و چهره‌ها و پدیده‌های موجود در آن، هر لحظه در حال ظهور هستند. بیرانوند امروز از پرسپولیس نرود، خلاصه روزی خواهد رفت؛ نباید بابت چنین رخدادی خون گریست. اصلا بگذارید او همین امروز تیمش را ترک کند؛ مگر باشگاه پرسپولیس با رفتن بیرانوند، بدون دروازه‌بان می‌ماند و تعطیل می‌شود؟
